Eerste reisblog!
Blijf op de hoogte en volg Rosa
14 April 2015 | Italië, Piacenza
God, Rosa zou ook eens een keer een reisblog bijhouden hoor, waar ik al mijn avonturen in Italië zal delen voor twee jaar lang. Ik heb dit account aangemaakt nèt voordat ik zou verhuizen. Wat dus alweer twee jaar geleden is.
Helaas is dit typisch het geval van het bijhouden van een 'formele' blog, ik deel liever alles via Facebook en Instagram.
Ik ben heel eerlijk gezegd niet zo van het verhalen delen via internet, behalve als het nergens op slaat zoals velen van jullie al vast hebben gemerkt op Facebook. (Wie herinnert zich nog mijn héle lange waslijst over Italië?)
Dus hier, mijn eerste en ik denk ook gelijk mijn laatste verhaal. Dan hebben we dat maar gehad.
Ik moet eerst even bedenken wat ik eigenlijk wil gaan schrijven, sinds de twee jaar alweer bijna voorbij zijn. Ik heb al mijn examens gehaald, en de colleges zijn over. en ik moet nu alleen nog een stage doen en afstuderen.
Ik kan natuurlijk één van mijn géweldige avonturen delen, of een heel emotioneel verhaal schrijven waarin ik uitleg dat het alweer bijna voorbij is en ik vanalles heb geleerd, of ik kan natuurlijk ook zoals altijd weer een beetje onzin uitkramen. Want mijn dagelijkse activiteiten bestaan alleen maar uit colleges volgen (nu niet meer dus), studeren, rondlopen in het centrum met vrienden, andere steden bezoeken, ijs eten, uit eten gaan en voornamelijk mezelf verdiepen in de Italiaanse wijn-cultuur. (hai, ben ik weer met mijn liefde voor wijn!)
Nou, goed. De Italiaanse universiteit. Heel leuk allemaal, voornamelijk Italiaans bedrijfsrecht en Economie waar ik uiteindelijk veel aan heb sinds ik hier mijn baan wil gaan zoeken. Of nee, toch niet.
Waar ik me het meest bezig mee heb gehouden de afgelopen twee jaar, is rondjes lopen door de universiteit, trappetje op en weer trappetje af, om van het ene kantoortje naar het andere kantoortje te lopen om een hoop administratieve handel af te werken.
Bijvoorbeeld, een tentamen. Je moet je inschrijven voor het tentamen. Dat kan gelukkig via internet. Dan moet je voor het examen, naar een speciaal computertje op de universiteit gaan om je bewijs van inschrijving te printen. Dat neem je mee naar je examen. Dat wordt daar ondertekend, om te bewijzen dat je het examen hebt gemaakt en dat je je inderdaad hebt ingeschreven. Dan na je examen wacht je ongeveer 4 maanden voor je cijfer (als je geluk hebt!), en als je het hebt gehaald, mag je lekker gaan graven voor dat ene papiertje wat natuurlijk ergens verkreukt onder een stapel ligt, tussen alle andere inschrijvingen, en moet je daarmee langs de prof gaan om het te ondertekenen, wat vervolgens weer wordt ingeleverd in een kantoortje zodat je cijfer ONLINE OP HET INTERNET KOMT TE STAAN. Nou, en deze procedure is voor elke tentamen.
Als je het examen niet hebt gehaald, dan mag je gelukkig weer jezelf inschrijven, weer naar dat gekke computertje gaan, uitprinten, meenemen, wachten, zoeken, ondertekenen, inleveren.
Als je met het papiertje aankomt bij de prof met de verkeerde data (ze weten namelijk nooit of het de datum moet hebben van de dag dat je het examen hebt gemaakt, of de datum van het moment dat je het laat ondertekenen) dan mag je gelukkig naar het kantoortje om daar dat aan te geven dat het verkeerd is, want je bent natuurlijk op dat moment al te laat voor de online inschrijving, je een papiertje krijgt waarop staat dat je 8 euro moet betalen, je een verdieping omhoog mag gaan om daar de 8 euro te betalen, je een nieuw papiertje krijgt met stempeltje waarop staat dat het betaald is, je terug gaat naar het kantoortje, je weer een ander papiertje krijgt van je inschrijving en dan weer naar je prof mag om het te laten ondertekenen.
Gelukkig bestaat dit systeem, want ik zou me anders dood vervelen hier. (wie dit verhaal de eerste keer heeft begrepen, is een held!)
Sinds dit jaar woon ik niet meer in het studentencollege, maar in een luxe appartement midden in het centrum (en dit is geen grapje!). Als ik mijn deur uitstap, kan ik direct het terras op van een barretje, als ik naar links ga, is daar alweer het volgende terrasje en rechts zijn de kledingwinkels. Ik ben zoals jullie wel kunnen lezen, op mijn plekkie hier. Ik woon op mezelf, en gelukkig maar want ik zou niemand mijn kledingrotzooi willen laten zien.
Maar dit betekend niet dat ik alleen ben. Aangezien ik het dichts in het centrum woon, heb ik vaak vrienden over die altijd een flessie wijn meenemen.
Zie hier waarom ik niks kan doen aan mijn liefde voor wijn, het word me gewoon opgedrongen. Ookal voel je je een keertje niet zo lekker en wil je het eigenlijk bij water houden, word er gewoon voor je ingeschonken want het laat je bloed sneller stromen. Dus dat zou goed zijn voor je lichaam en helpt je sneller te herstellen. Heb je een paracetamolletje op? Ach, word je lekker sneller dronken. Neem toch een glaasie.
Ik zou heel graag willen dat ik dit verhaal uit mijn duim had gezogen, maar dat is dus helaas niet zo. Daar komt bij dat mijn ouders ook niet vies zijn van een flesje wijn bij het eten. Dus, nogmaals: ik kan er niks aan doen.
Ik ben verder wel gek op mijn vrienden hier. Iedereen is zo verschillend, en daarom geweldig. Ik heb een vaste vriendengroep met een aantal Italiaanse mannen erin, en avonden met hun zijn de meest geweldige avonden. Nee, geen romantische affaires, maar echt lol. Het favoriete onderwerp van hun is natuurlijk de vrouw. Want de vrouw is heilig voor de Italiaanse man. Daarom zijn het ook zulke rokkenjagers.
Ik heb vaker gehoord dat ik terug moest lopen naar de kast om een paar hakken aan te trekken. Want dan zien zij er beter uit op straat. Puur eigenbelang dus.
Wat het meest leuke van hun is, is dat ze eigenlijk helemaal niet zo tegen alcohol kunnen. Dan stellen ze voor om de meiden naar huis te brengen aan het einde van de avond (pluspunt, want ze vinden dat meiden op geen enkel moment ’s avonds alleen naar huis moet lopen en als ze je afzetten met de auto dan wachten ze echt tot dat je binnen bent), maar uiteindelijk is een van de buitenlandse vrouwen de auto aan het besturen omdat de mannen al lallend op de vloer liggen. Ach, geen probleem hoor.
Verder vul ik mijn dagen nog met ijsjes eten en andere steden bezoeken. De trein kost hier bijna niks, en het is hier nu ongeveer 22 graden elke dag, dus perfect om eropuit te gaan. Zo is Pavia een aanrader, net als Firenze natuurlijk en Bologna.
Een van mijn hoogtepunten dit jaar was toch wel het Business Weekend. Man, wat was dat vreselijk. Een weekend lang 500 studenten ontvangen in Loano, Genua. Ik heb niet geslapen, maar wel heel veel nieuwe vrienden gemaakt. Wat een chaos. Ik ga hier ook maar niet verder in detail want dan kan ik nog uren doorgaan.
Het evenement is elk jaar in een ander land, georganiseerd door een andere universiteit. Of naja, de studenten van de universiteit. In totaal doen er zo’n 8/9 universiteiten en dus landen mee. Het gaat erom wie de beker wint aan het einde van het weekend. Dus de universiteiten moeten sportcompetities doen (voetbal, tennis, basketbal, volleybal etc), wie de beste spirit heeft, wie de cheerleading wedstrijd wint en wie het meest sportief is. De beste in alles, wint de beker.
Klinkt heel leuk en sportief, is het ook wel. Maar voor het grootste gedeelte zie je studenten rondlopen verkleed als iets, met allemaal gekleurde truien en schmink op hun gezicht, met of zonder fles drank erbij. Doe daar nog een paar bij met trompet en trommels, en het feest is compleet. En dat 4 dagen lang. Geweldig, maar ik ga nooit meer in de organisatie.
Of ik verder door deze twee jaar ben veranderd? Ik zou het niet weten. Misschien vinden sommige van wel, anderen zeggen weer van niet. Oordeel zelf maar. Wat wel is, is dat alles me iets minder kan schelen. Als in, of ik in het ene of andere land zit, wat ik zeg, wat ik doe. Als ik iets leuk vind, dan is de stap ernaartoe minder groot.
Het enige en meest opmerkelijke, en wat ik zelf ook stiekem helemaal geweldig vind, is dat mijn Nederlandse accent is verandert. Van netjes ABN is het naar zowat plat Amsterdams gegaan. Heerlijk, zo kom ik dichter bij mijn droomvent Dave Roelvink (wat een mannetje is dat!)
Wie mij dit uit kan leggen, en dan bedoel ik het accent, niet Dave, heel graag (zijn er taaljunkies aanwezig?) want ik snap er zelf ook niks van. Ik doe het niet expres, dat zou me trouwens wel een héle goede actrice maken als ik dat expres zou doen. Verder is mijn Nederlandse grammatica wel echt bagger slecht geworden, maar ach, ik was nooit zo sterk in de Nederlandse taal.
Misschien ben ik wel de grootste aanstelster ooit geworden, misschien vinden sommige me juist heel grappig, voor mij maakt het niks uit. Want ik ben wel uiteindelijk diegene die op een terrasje zit met een ijsje in 22 graden en zon in Italië. Iedereen doet zo zijn eigen ding en heeft zijn eigen keuzes en leven. Zolang iedereen blij is met zijn eigen weg, dan is dat goed.
En nee, bij het schrijven van dit verhaal heb ik me voor geen enkel dingetje moeten schamen, dit is nu eenmaal wie ik ben en wat ik allemaal uitspook. Of ik ooit eens iets normaal kan vertellen? Nahh, heb ik niet zo’n zin in..
Ik ga even een flesje wijn openen.
Groetjes!
Helaas is dit typisch het geval van het bijhouden van een 'formele' blog, ik deel liever alles via Facebook en Instagram.
Ik ben heel eerlijk gezegd niet zo van het verhalen delen via internet, behalve als het nergens op slaat zoals velen van jullie al vast hebben gemerkt op Facebook. (Wie herinnert zich nog mijn héle lange waslijst over Italië?)
Dus hier, mijn eerste en ik denk ook gelijk mijn laatste verhaal. Dan hebben we dat maar gehad.
Ik moet eerst even bedenken wat ik eigenlijk wil gaan schrijven, sinds de twee jaar alweer bijna voorbij zijn. Ik heb al mijn examens gehaald, en de colleges zijn over. en ik moet nu alleen nog een stage doen en afstuderen.
Ik kan natuurlijk één van mijn géweldige avonturen delen, of een heel emotioneel verhaal schrijven waarin ik uitleg dat het alweer bijna voorbij is en ik vanalles heb geleerd, of ik kan natuurlijk ook zoals altijd weer een beetje onzin uitkramen. Want mijn dagelijkse activiteiten bestaan alleen maar uit colleges volgen (nu niet meer dus), studeren, rondlopen in het centrum met vrienden, andere steden bezoeken, ijs eten, uit eten gaan en voornamelijk mezelf verdiepen in de Italiaanse wijn-cultuur. (hai, ben ik weer met mijn liefde voor wijn!)
Nou, goed. De Italiaanse universiteit. Heel leuk allemaal, voornamelijk Italiaans bedrijfsrecht en Economie waar ik uiteindelijk veel aan heb sinds ik hier mijn baan wil gaan zoeken. Of nee, toch niet.
Waar ik me het meest bezig mee heb gehouden de afgelopen twee jaar, is rondjes lopen door de universiteit, trappetje op en weer trappetje af, om van het ene kantoortje naar het andere kantoortje te lopen om een hoop administratieve handel af te werken.
Bijvoorbeeld, een tentamen. Je moet je inschrijven voor het tentamen. Dat kan gelukkig via internet. Dan moet je voor het examen, naar een speciaal computertje op de universiteit gaan om je bewijs van inschrijving te printen. Dat neem je mee naar je examen. Dat wordt daar ondertekend, om te bewijzen dat je het examen hebt gemaakt en dat je je inderdaad hebt ingeschreven. Dan na je examen wacht je ongeveer 4 maanden voor je cijfer (als je geluk hebt!), en als je het hebt gehaald, mag je lekker gaan graven voor dat ene papiertje wat natuurlijk ergens verkreukt onder een stapel ligt, tussen alle andere inschrijvingen, en moet je daarmee langs de prof gaan om het te ondertekenen, wat vervolgens weer wordt ingeleverd in een kantoortje zodat je cijfer ONLINE OP HET INTERNET KOMT TE STAAN. Nou, en deze procedure is voor elke tentamen.
Als je het examen niet hebt gehaald, dan mag je gelukkig weer jezelf inschrijven, weer naar dat gekke computertje gaan, uitprinten, meenemen, wachten, zoeken, ondertekenen, inleveren.
Als je met het papiertje aankomt bij de prof met de verkeerde data (ze weten namelijk nooit of het de datum moet hebben van de dag dat je het examen hebt gemaakt, of de datum van het moment dat je het laat ondertekenen) dan mag je gelukkig naar het kantoortje om daar dat aan te geven dat het verkeerd is, want je bent natuurlijk op dat moment al te laat voor de online inschrijving, je een papiertje krijgt waarop staat dat je 8 euro moet betalen, je een verdieping omhoog mag gaan om daar de 8 euro te betalen, je een nieuw papiertje krijgt met stempeltje waarop staat dat het betaald is, je terug gaat naar het kantoortje, je weer een ander papiertje krijgt van je inschrijving en dan weer naar je prof mag om het te laten ondertekenen.
Gelukkig bestaat dit systeem, want ik zou me anders dood vervelen hier. (wie dit verhaal de eerste keer heeft begrepen, is een held!)
Sinds dit jaar woon ik niet meer in het studentencollege, maar in een luxe appartement midden in het centrum (en dit is geen grapje!). Als ik mijn deur uitstap, kan ik direct het terras op van een barretje, als ik naar links ga, is daar alweer het volgende terrasje en rechts zijn de kledingwinkels. Ik ben zoals jullie wel kunnen lezen, op mijn plekkie hier. Ik woon op mezelf, en gelukkig maar want ik zou niemand mijn kledingrotzooi willen laten zien.
Maar dit betekend niet dat ik alleen ben. Aangezien ik het dichts in het centrum woon, heb ik vaak vrienden over die altijd een flessie wijn meenemen.
Zie hier waarom ik niks kan doen aan mijn liefde voor wijn, het word me gewoon opgedrongen. Ookal voel je je een keertje niet zo lekker en wil je het eigenlijk bij water houden, word er gewoon voor je ingeschonken want het laat je bloed sneller stromen. Dus dat zou goed zijn voor je lichaam en helpt je sneller te herstellen. Heb je een paracetamolletje op? Ach, word je lekker sneller dronken. Neem toch een glaasie.
Ik zou heel graag willen dat ik dit verhaal uit mijn duim had gezogen, maar dat is dus helaas niet zo. Daar komt bij dat mijn ouders ook niet vies zijn van een flesje wijn bij het eten. Dus, nogmaals: ik kan er niks aan doen.
Ik ben verder wel gek op mijn vrienden hier. Iedereen is zo verschillend, en daarom geweldig. Ik heb een vaste vriendengroep met een aantal Italiaanse mannen erin, en avonden met hun zijn de meest geweldige avonden. Nee, geen romantische affaires, maar echt lol. Het favoriete onderwerp van hun is natuurlijk de vrouw. Want de vrouw is heilig voor de Italiaanse man. Daarom zijn het ook zulke rokkenjagers.
Ik heb vaker gehoord dat ik terug moest lopen naar de kast om een paar hakken aan te trekken. Want dan zien zij er beter uit op straat. Puur eigenbelang dus.
Wat het meest leuke van hun is, is dat ze eigenlijk helemaal niet zo tegen alcohol kunnen. Dan stellen ze voor om de meiden naar huis te brengen aan het einde van de avond (pluspunt, want ze vinden dat meiden op geen enkel moment ’s avonds alleen naar huis moet lopen en als ze je afzetten met de auto dan wachten ze echt tot dat je binnen bent), maar uiteindelijk is een van de buitenlandse vrouwen de auto aan het besturen omdat de mannen al lallend op de vloer liggen. Ach, geen probleem hoor.
Verder vul ik mijn dagen nog met ijsjes eten en andere steden bezoeken. De trein kost hier bijna niks, en het is hier nu ongeveer 22 graden elke dag, dus perfect om eropuit te gaan. Zo is Pavia een aanrader, net als Firenze natuurlijk en Bologna.
Een van mijn hoogtepunten dit jaar was toch wel het Business Weekend. Man, wat was dat vreselijk. Een weekend lang 500 studenten ontvangen in Loano, Genua. Ik heb niet geslapen, maar wel heel veel nieuwe vrienden gemaakt. Wat een chaos. Ik ga hier ook maar niet verder in detail want dan kan ik nog uren doorgaan.
Het evenement is elk jaar in een ander land, georganiseerd door een andere universiteit. Of naja, de studenten van de universiteit. In totaal doen er zo’n 8/9 universiteiten en dus landen mee. Het gaat erom wie de beker wint aan het einde van het weekend. Dus de universiteiten moeten sportcompetities doen (voetbal, tennis, basketbal, volleybal etc), wie de beste spirit heeft, wie de cheerleading wedstrijd wint en wie het meest sportief is. De beste in alles, wint de beker.
Klinkt heel leuk en sportief, is het ook wel. Maar voor het grootste gedeelte zie je studenten rondlopen verkleed als iets, met allemaal gekleurde truien en schmink op hun gezicht, met of zonder fles drank erbij. Doe daar nog een paar bij met trompet en trommels, en het feest is compleet. En dat 4 dagen lang. Geweldig, maar ik ga nooit meer in de organisatie.
Of ik verder door deze twee jaar ben veranderd? Ik zou het niet weten. Misschien vinden sommige van wel, anderen zeggen weer van niet. Oordeel zelf maar. Wat wel is, is dat alles me iets minder kan schelen. Als in, of ik in het ene of andere land zit, wat ik zeg, wat ik doe. Als ik iets leuk vind, dan is de stap ernaartoe minder groot.
Het enige en meest opmerkelijke, en wat ik zelf ook stiekem helemaal geweldig vind, is dat mijn Nederlandse accent is verandert. Van netjes ABN is het naar zowat plat Amsterdams gegaan. Heerlijk, zo kom ik dichter bij mijn droomvent Dave Roelvink (wat een mannetje is dat!)
Wie mij dit uit kan leggen, en dan bedoel ik het accent, niet Dave, heel graag (zijn er taaljunkies aanwezig?) want ik snap er zelf ook niks van. Ik doe het niet expres, dat zou me trouwens wel een héle goede actrice maken als ik dat expres zou doen. Verder is mijn Nederlandse grammatica wel echt bagger slecht geworden, maar ach, ik was nooit zo sterk in de Nederlandse taal.
Misschien ben ik wel de grootste aanstelster ooit geworden, misschien vinden sommige me juist heel grappig, voor mij maakt het niks uit. Want ik ben wel uiteindelijk diegene die op een terrasje zit met een ijsje in 22 graden en zon in Italië. Iedereen doet zo zijn eigen ding en heeft zijn eigen keuzes en leven. Zolang iedereen blij is met zijn eigen weg, dan is dat goed.
En nee, bij het schrijven van dit verhaal heb ik me voor geen enkel dingetje moeten schamen, dit is nu eenmaal wie ik ben en wat ik allemaal uitspook. Of ik ooit eens iets normaal kan vertellen? Nahh, heb ik niet zo’n zin in..
Ik ga even een flesje wijn openen.
Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
